مانیفستی برای فلسفه به همراه ضمیمه (مانفیست دوم فلسفه)

فلسفه تا همین اواخر یاد نگرفته بود که چگونه در سطحی معادل سرمایه بیاندیشد، زیرا میدان را تا درونی‌ترین نقطه آن برای نوستالژی بیهوده برای امر قدسی، برای تمرکزی وسواس‌گون بر «حضور»، برای چیرگی مبهم شعر، برای تردید در مشروعیت خویش خالی کرده بود. یاد نگرفته بود که چگونه این واقعیت را به اندیشه درآورد که انسان به شکل بازگشت‌ناپذیری «سرور و صاحب طبیعت» شده است و اینکه این امری است نه حاکی از نسیان و نه از باختن، بلکه حاکی از مقصد عالی او. فلسفه، با زدن به بیراهه ... به زبان، به ادبیات، به نوشتن آویخته بود همچنان که به آخرین نماینده ممکن تعین پیشینی تجربه، و یا جای حفاظت شده یک گشایش‌گاه برای «هستی». پرسش راستین همچنان این است: چه بر سر فلسفه آمده بود که آن را واداشت تا با انزجار حاضر به قبول آزادی و قدرتی نشود که یک عصر قداست‌زدا در اختیارش می‌گذاشت؟...